Πολλοί θα πουν, πως βρίσκουν τον αληθινό έρωτα, τον σύντροφο της ζωής τους, σε πράγματα εκούσια, όχι επιφανειακά. Στα πράγματα εκείνα, που δεν θα αλλοιωθούν με το πέρασμα του χρόνου, αλλά θα γίνονται όλο και ουσιαστικότερα, όλο και πιο δυνατά.
Πόσοι όμως, στ' αλήθεια, το πιστεύουν αυτό; Πόσοι βρίσκουν ένα ξεχαρβαλωμένο, βρώμικο, άσχημο αντικείμενο και πασχίζουν να το κάνουν όμορφο ξανά, γιατί ξέρουν πως αυτό έψαχναν σε όλη τους τη ζωή; Πόση δύναμη ψυχής διαθέτουν; Πόση θέληση; Πόση αγάπη;
Οι ρομαντικοί και οι ονειροπόλοι, θα πουν πως όλα γίνονται με γνώμονα την θέληση και τον διακαή πόθο για την απόκτηση του άπιαστου ονείρου και θα αγκαλιάσουν το "αντικείμενο", θα του προσφέρουν αγάπη και θα κοιτούν, όχι τη βρωμιά και την ασχήμια που το περιβάλει, αλλά αυτό που κρύβει μέσα του και αυτό, δεν είναι άλλο, παρά ένας μικρός θησαυρός. Για τους ίδιους, όχι για τους άλλους. Είναι αυτό που έψαχναν μια ζωή και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να το αποκτήσουν.
Χα!! Πόση ειρωνία..να μιλάμε για ρομαντισμό και ανιδιοτελή αισθήματα, εν έτη 2016, όπου ελάχιστοι γνωρίζουν την αξία των λέξεων "ρομαντισμός", "ανιδιοτέλεια", "αληθινή αγάπη", "δυνατός έρωτας" κλπ.., όταν όλα γύρω μας, τυλίγονται από το πέπλο του ψέματος, της γρήγορης και επιφανειακής απόλαυσης και των επιφανειακών συναισθημάτων. Όταν οι άνθρωποι γοητεύονται από τα όμορφα περιτυλίγματα και επιλέγουν βάση αυτών. Όταν ουδείς μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί με την ουσία των πραγμάτων.
Δεν αντιτίθεμαι στα παραπάνω. Τα έχω αποδεχθεί πλήρως, απλά όντας "από την άλλη πλευρά", δεν παύω να ονειρεύομαι έναν κόσμο στα δικά μου μέτρα, έναν κόσμο που κανείς δεν περιφρονεί κανέναν, μιαν ανθρωπότητα με αξίες και στεγανά, που δεν μπάζει νερά.
Ναι, δηλώνω αμετανόητα ρομαντική και θα παραμείνω έτσι, ώσπου να πάψω να "ζω" ανάμεσά σας. Πριν φύγω όμως, θα έχω βρει έστω και έναν, που να ασπάζεται τον τρόπο σκέψης μου, που να μπορεί να καταλάβει εμένα..
Ένας μόνο, μου αρκεί..όχι όμως ένας οποιοσδήποτε, ένας. Εκείνος.. γιατί μόνο εκείνος μπορεί να δει μέσα μου και να καταλάβει όσα δεν μπορούν να πουν τα χείλη μου.. γιατί μόνο εκείνος, κάνει στην άκρη τα συναισθήματά του, για να ακουμπήσει και να κατανοήσει τα δικά μου.
Η ιστορία που ακολουθεί, είναι λίγο-πολύ, αδιάφορη και συνηθισμένη, για μερικούς από εσάς. Για μένα, είναι ένα πολύ σημαντικό και αναντικατάστατο κομμάτι της πολυτάραχης ζωής μου.
Της δίνω τον τίτλο "fairytale gone bad" και ενώ φέρω αποκλειστικά την ευθύνη για αυτήν την κατάληξη, δεν παύω να ελπίζω (ρομαντική ως το κόκκαλο) σε ένα τέλος, που ποτέ δεν έρχεται.
Αφορμή αυτής μου της "ασιόδοξης" ματιάς, είναι η πρόταση που μου είπε εκείνος, πριν λίγο καιρό: "ό,τι θέλει φτιάξιμο, θα το φτιάξουμε. Και ό,τι δεν φτιάχνεται, θα το πετάξουμε και θα πάρουμε άλλο"! Αυτό, ήταν αρκετό για να ελπίζω.. (βέβαια, ο ίδιος είχε πει επίσης, πως, "μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία, αλλά στο τέλος, πεθαίνει κι αυτή", αλλά δεν με συμφέρει τώρα και το αφήνω στην άκρη).
Είναι δυνατόν, να αδειάζουν από μέσα μας, μονομιάς, τόσα συναισθήματα, τόση αγάπη, τόσος έρωτας, τόση προσμονή; Από που πηγάζουν στ' αλήθεια και στερεύει τόσο γρήγορα αυτή η ..πηγή;Ναι, δηλώνω αμετανόητα ρομαντική και θα παραμείνω έτσι, ώσπου να πάψω να "ζω" ανάμεσά σας. Πριν φύγω όμως, θα έχω βρει έστω και έναν, που να ασπάζεται τον τρόπο σκέψης μου, που να μπορεί να καταλάβει εμένα..
Ένας μόνο, μου αρκεί..όχι όμως ένας οποιοσδήποτε, ένας. Εκείνος.. γιατί μόνο εκείνος μπορεί να δει μέσα μου και να καταλάβει όσα δεν μπορούν να πουν τα χείλη μου.. γιατί μόνο εκείνος, κάνει στην άκρη τα συναισθήματά του, για να ακουμπήσει και να κατανοήσει τα δικά μου.
Η ιστορία που ακολουθεί, είναι λίγο-πολύ, αδιάφορη και συνηθισμένη, για μερικούς από εσάς. Για μένα, είναι ένα πολύ σημαντικό και αναντικατάστατο κομμάτι της πολυτάραχης ζωής μου.
Της δίνω τον τίτλο "fairytale gone bad" και ενώ φέρω αποκλειστικά την ευθύνη για αυτήν την κατάληξη, δεν παύω να ελπίζω (ρομαντική ως το κόκκαλο) σε ένα τέλος, που ποτέ δεν έρχεται.
Αφορμή αυτής μου της "ασιόδοξης" ματιάς, είναι η πρόταση που μου είπε εκείνος, πριν λίγο καιρό: "ό,τι θέλει φτιάξιμο, θα το φτιάξουμε. Και ό,τι δεν φτιάχνεται, θα το πετάξουμε και θα πάρουμε άλλο"! Αυτό, ήταν αρκετό για να ελπίζω.. (βέβαια, ο ίδιος είχε πει επίσης, πως, "μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία, αλλά στο τέλος, πεθαίνει κι αυτή", αλλά δεν με συμφέρει τώρα και το αφήνω στην άκρη).
Κορίτσι, γνωρίζει αγόρι.
Κορίτσι, ανοίγει την ψυχή της στο αγόρι.
Αγόρι, δεν τρομάζει με τη μαυρίλα της.
Κορίτσι μιλάει με περίσσεια ευκολία για τα πάντα που την απασχολούν, για τους φόβους της, τις ανησυχίες της, τα προβλήματά της.. για ΟΛΑ. Ακόμη και για αυτά που δεν τολμούσε να πει, στον ίδιο της τον εαυτό. Για το πολυτάραχο παρελθόν της, για τις σκέψεις της για το μέλλον..
Αγόρι, είναι πάντα δίπλα της.
Αγόρι, λέει πως την αγαπάει και θα την αγαπάει για πάντα.
Κορίτσι, όντας ρομαντικό -όπως είπαμε πιο πάνω- γοητεύεται από αυτόν. Τον ερωτεύεται μέρα με την μέρα, δένεται μαζί του, τον αγαπάει δυνατά, όπως μόνο αυτή ξέρει. Κάνει όνειρα και τον περικλείει μέσα σε αυτά.
Αγόρι, αρχίζει και αυτό να ανοίγεται, να νιώθει άνετα και οικεία μαζί της. Αρχίζει να δίνεται και αυτός, με όλο του το είναι. Αρχίζει και ξεκλειδώνει πόρτες, που και εκείνος κρατούσε κλειδαμπαρωμένες.
Κορίτσι και Αγόρι, αρχίζουν και γίνονται ένα.
Κορίτσι συνειδητοποιεί, πως όλο αυτό, χτίστηκε πάνω σε ψέματα και αρχίζει να πνίγεται.. του έχει προσφερθεί σαν "αντικείμενο" γυαλιστερό και λαμπερό, όμως δεν είναι αλήθεια αυτό και κοντοζυγώνει η στιγμή που το Αγόρι, θα δει την αλήθεια και όλος τους ο κόσμος, θα γκρεμιστεί μεμιάς.
Η στιγμή της μεγάλης απογοήτευσης..η στιγμή του μεγάλου φινάλε.
Η στιγμή της μεγάλης απογοήτευσης..η στιγμή του μεγάλου φινάλε.
Κορίτσι, πάντα το ήξερε αυτό και ευχόταν σε ένα θαύμα (είπαμε, ρομαντική, μην τα ξαναλέμε)..ευχόταν να βρει τουλάχιστον τη δύναμη, να του πει ξεκάθαρα, οτι πάνω της (όντας αντικείμενο), έχει μαζευτεί βρωμιά χρόνων, ότι δεν την περικλείει το γυαλιστερό, φανταχτερό περιτύλιγμα, που εκείνος πιστεύει.
Όμως, όσες φορές κι αν προσπάθησε, οι προσπάθειες ήταν άκαρπες. Δεν μπορούσε να το ξεστομίσει, γιατί γνώριζε εκ των προτέρων, τις αντιδράσεις του και το αποτέλεσμα. Και έδινε παράταση.. παράταση σε ένα τέλος, που θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς..είτε νωρίς, είτε αργότερα.
Στην προσπάθειά της να μην τον στεναχωρήσει, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Κάθε μέρα που περνούσε, φερόταν εγωϊστικά και νοιαζόταν μόνο για εκείνη.
Να τον έχει μια μέρα ακόμη, μια ακόμη "καλημέρα", μια ακόμη "καληνύχτα"..ένα ακόμη "σ'αγαπώ" του.. Ναι, μόνο το τομάρι της την ένοιαζε και δεν έβλεπε η ηλίθια, ότι πρώτα σκότωνε τον εαυτό της. Οτι επέπλεε σε μια θάλασσα που στο τέλος, θα την κατάπινε ζωντανή και θα της στερούσε όλα αυτά που θα μπορούσε (ίσως) να αποκτήσει.
Κορίτσι, παλεύει με τα δαιμόνια της και όσο δένεται με το αγόρι, τόσο του δίνει το 100% του εαυτού της και των συναισθημάτων της, γιατί έχει να δώσει. Γιατί έχει ανάγκη να μοιραστεί αυτό που νιώθει και χαίρεται που υπάρχει αποδέκτης ικανός να καρπιστεί όλα αυτά.
Και ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό, εκείνη πιστεύει πως είναι πολύ "λίγη". Πιστεύει πως πρέπει να έχει όλο το "πακέτο" για να είναι αρεστή σε εκείνον.
Αγόρι δεν έχει ιδέα για αυτό το κουβάρι, στο μυαλό του κοριτσιού και έχει πλάσει με την φαντασία του, το ιδανικό κορίτσι. Εκείνο, με το όμορφο "περιτύλιγμα" και το θησαυρό στην καρδιά. Και κάνει όνειρα μαζί της, ερωτεύεται, αγαπά, ποθεί..
..και όσο κορίτσι, λαμβάνει τα συναισθηματά του και γεμίζει από αυτόν, τόσο πιο πολύ δυσκολεύεται να του φωνάξει "το περιτύλιγμά μου, είναι άσχημο..ακούς;"
Φτάνει όμως η στιγμή, που οι σιωπή λύνεται, οι μάσκες πέφτουν, το στόμα αρχίζει να σχηματίζει λέξεις και με τρεμάμενη φωνή, η αλήθεια έρχεται στο φως..
..και για λίγα δευτερόλεπτα, σιωπή.. τα γόνατα "κόβονται" και το αίμα, λες και παγώνει μέσα στις φλέβες..
Μόνο οι ανάσες ακούγονται, ο χτύπος της καρδιάς της, ο ήχος της δικής του καρδιάς, που στιγμιαία λες και έσπασε σε χίλια κομμάτια.. και άξαφνα, λες και έκατσε και μάζεψε τα κομμάτια του ένα προς ένα, ρωτάει το κορίτσι:
- "μ'αγαπάς;"
- "πάρα πολύ", απαντά εκείνη..
- "και εγώ σε αγαπώ", της λέει, και μοιάζει να τελειώνει ο αέρας γύρω της. Μεμιάς καταρρίπτονται όλα τα σενάρια καταστροφολογίας που είχε σκεφτεί..και είχε σκεφτεί τα πάντα. Όλα, εκτός από αυτό.. "είναι δυνατόν;" αναρωτιόταν ξανά και ξανά.. και όσο περνούσε η ώρα, τόσο εκείνος ανασυγκροτούσε δυνάμεις και της έλεγε πόσο την αγαπάει και πόσο την θέλει και πως θέλει να την βοηθήσει να "φτιάξουν ό,τι θέλει φτιάξιμο".
Δεν την μίσησε, δεν την έφτυσε, δεν της είπε άσχημα λόγια. Μόνο το μεγαλείο της ψυχής του, της έδειχνε και εκείνη αποσβολωμένη τον άκουγε, μην μπορώντας να αντιδράσει. Όχι, δεν της είχε τύχει κάτι ανάλογο, ποτέ. Δεν είχε γνωρίσει άλλον άνθρωπο σαν κι αυτόν. Ποτέ.
..και αυτή ήταν η στιγμή, που τον αγάπησε τόσο δυνατά, όσο δεν πίστευε πως θα μπορούσε..
Και πέρασαν ώρες, μιλώντας, προσπαθώντας να αφήσουν στην άκρη ό,τι κακό έγινε, σαν να μην έγινε ποτέ.
Αγόρι, πάντα το κάνει αυτό.. είναι αξιοπερίεργο το πως τα καταφέρνει και θωρακίζει το "μέσα του" τόσο καλά, ώστε να μην μεταφέρει στο κορίτσι τον πόνο του. Γιατί πονάει. Είναι βέβαιο, πως πονάει.
Κορίτσι, ψάχνει τον τρόπο να πάρει αυτόν τον πόνο και με έναν μαγικό τρόπο να τον εξαφανίσει.. σαν να μην υπήρξε ποτέ..Θέλει να ενώσει τα ραγισμένα κομμάτια της καρδιάς του, σαν να μην έσπασαν ποτέ.
Να τον αγαπήσει κι άλλο, με όλη την αγάπη που του αξίζει και υπόσχεται πως αυτή τη φορά, θα το κάνει σωστά.
Στην προσπάθειά της να μην τον στεναχωρήσει, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Κάθε μέρα που περνούσε, φερόταν εγωϊστικά και νοιαζόταν μόνο για εκείνη.
Να τον έχει μια μέρα ακόμη, μια ακόμη "καλημέρα", μια ακόμη "καληνύχτα"..ένα ακόμη "σ'αγαπώ" του.. Ναι, μόνο το τομάρι της την ένοιαζε και δεν έβλεπε η ηλίθια, ότι πρώτα σκότωνε τον εαυτό της. Οτι επέπλεε σε μια θάλασσα που στο τέλος, θα την κατάπινε ζωντανή και θα της στερούσε όλα αυτά που θα μπορούσε (ίσως) να αποκτήσει.
Κορίτσι, παλεύει με τα δαιμόνια της και όσο δένεται με το αγόρι, τόσο του δίνει το 100% του εαυτού της και των συναισθημάτων της, γιατί έχει να δώσει. Γιατί έχει ανάγκη να μοιραστεί αυτό που νιώθει και χαίρεται που υπάρχει αποδέκτης ικανός να καρπιστεί όλα αυτά.
Και ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό, εκείνη πιστεύει πως είναι πολύ "λίγη". Πιστεύει πως πρέπει να έχει όλο το "πακέτο" για να είναι αρεστή σε εκείνον.
Αγόρι δεν έχει ιδέα για αυτό το κουβάρι, στο μυαλό του κοριτσιού και έχει πλάσει με την φαντασία του, το ιδανικό κορίτσι. Εκείνο, με το όμορφο "περιτύλιγμα" και το θησαυρό στην καρδιά. Και κάνει όνειρα μαζί της, ερωτεύεται, αγαπά, ποθεί..
..και όσο κορίτσι, λαμβάνει τα συναισθηματά του και γεμίζει από αυτόν, τόσο πιο πολύ δυσκολεύεται να του φωνάξει "το περιτύλιγμά μου, είναι άσχημο..ακούς;"
Φτάνει όμως η στιγμή, που οι σιωπή λύνεται, οι μάσκες πέφτουν, το στόμα αρχίζει να σχηματίζει λέξεις και με τρεμάμενη φωνή, η αλήθεια έρχεται στο φως..
..και για λίγα δευτερόλεπτα, σιωπή.. τα γόνατα "κόβονται" και το αίμα, λες και παγώνει μέσα στις φλέβες..
Μόνο οι ανάσες ακούγονται, ο χτύπος της καρδιάς της, ο ήχος της δικής του καρδιάς, που στιγμιαία λες και έσπασε σε χίλια κομμάτια.. και άξαφνα, λες και έκατσε και μάζεψε τα κομμάτια του ένα προς ένα, ρωτάει το κορίτσι:
- "μ'αγαπάς;"
- "πάρα πολύ", απαντά εκείνη..
- "και εγώ σε αγαπώ", της λέει, και μοιάζει να τελειώνει ο αέρας γύρω της. Μεμιάς καταρρίπτονται όλα τα σενάρια καταστροφολογίας που είχε σκεφτεί..και είχε σκεφτεί τα πάντα. Όλα, εκτός από αυτό.. "είναι δυνατόν;" αναρωτιόταν ξανά και ξανά.. και όσο περνούσε η ώρα, τόσο εκείνος ανασυγκροτούσε δυνάμεις και της έλεγε πόσο την αγαπάει και πόσο την θέλει και πως θέλει να την βοηθήσει να "φτιάξουν ό,τι θέλει φτιάξιμο".
Δεν την μίσησε, δεν την έφτυσε, δεν της είπε άσχημα λόγια. Μόνο το μεγαλείο της ψυχής του, της έδειχνε και εκείνη αποσβολωμένη τον άκουγε, μην μπορώντας να αντιδράσει. Όχι, δεν της είχε τύχει κάτι ανάλογο, ποτέ. Δεν είχε γνωρίσει άλλον άνθρωπο σαν κι αυτόν. Ποτέ.
..και αυτή ήταν η στιγμή, που τον αγάπησε τόσο δυνατά, όσο δεν πίστευε πως θα μπορούσε..
Και πέρασαν ώρες, μιλώντας, προσπαθώντας να αφήσουν στην άκρη ό,τι κακό έγινε, σαν να μην έγινε ποτέ.
Αγόρι, πάντα το κάνει αυτό.. είναι αξιοπερίεργο το πως τα καταφέρνει και θωρακίζει το "μέσα του" τόσο καλά, ώστε να μην μεταφέρει στο κορίτσι τον πόνο του. Γιατί πονάει. Είναι βέβαιο, πως πονάει.
Κορίτσι, ψάχνει τον τρόπο να πάρει αυτόν τον πόνο και με έναν μαγικό τρόπο να τον εξαφανίσει.. σαν να μην υπήρξε ποτέ..Θέλει να ενώσει τα ραγισμένα κομμάτια της καρδιάς του, σαν να μην έσπασαν ποτέ.
Να τον αγαπήσει κι άλλο, με όλη την αγάπη που του αξίζει και υπόσχεται πως αυτή τη φορά, θα το κάνει σωστά.
Ό,τι είναι ριζωμένο, βαθιά μέσα μας, δεν φεύγει ποτέ. Αν κάτι είναι επιφανειακό, είναι ασταθές, ευάλωτο και χάνεται με το φύσημα του ανέμου.
Το κλειδί, είναι η αγάπη.. Να αγαπάς, να αγαπιέσαι και τότε θα έχεις την δύναμη να κάνεις τα πάντα.
Εύα Σ.
